Al jaren neemt de populariteit van elektrische fietsen in Nederland toe. Op de weg ben ik met mijn ouderwetse stadsfiets de laatste der Mohikanen. Waarom zie je mij (voorlopig) toch niet op een e-bike?
Succes
Ik kijk vanuit marketingperspectief met verbazing naar de opgang van de e-bike. Van bejaardenfiets, waar je als jongere nog niet dood op gevonden wil worden, naar een alomtegenwoordig verkeersfenomeen en verkoopsucces. Ik vind het razend knap! Hoe de fietssector dat voor elkaar heeft gekregen is mij een raadsel.
Heden ten dage word ik op mijn ouderwetse trapfiets voorbij gesjeesd door schriele scholieren. En dan heb ik nog niet eens over snelheidsmonsters als de Speed pedelec, die vooral door forenzen worden gebruikt en waarvan ik mij elke keer een hoedje schrik.
Sport
Nou is de e-bike voor mij als sportief persoon een no-go. Ik fiets deels om van A naar B te komen, maar ook sport ik graag en beschouw ik elke fietstocht als een kans om meer te bewegen. Waarom zou ik dan mijn spieren ontlasten met een elektrische motor? Voor mij is dat niet logisch.
Onthaasting
Ik heb ook problemen met de cultuur van alsmaar sneller. Waarom niet de tijd voor een tocht nemen en lekker om je heen kijken? Oke, dit is lastig als het keihard waait, maar je begrijpt mijn punt.
Vergelijk het met eten. Dat kun je fast doen en dan haal je echt wel je voedingsstoffen binnen. Maar het toch veel mooier om een voorbeeld te nemen aan de Fransen die per dag dubbel zoveel tijd uittrekken voor hun maaltijden als Amerikanen?
Noodzaak
Ik snap dat als je twintig kilometer naar je werk moet, dat dan de e-bike een uitkomst is. En misschien wordt het ook voor mij nog eens noodzakelijk om trapondersteuning te nemen, bijvoorbeeld vanwege algehele verzwakking.
Maar zoals de vlag er nu bij hangt gebruik ik mijn niet-geëlekrificeerde fiets als sporttoestel en vervoermiddel in één en zul je mij niet aantreffen op zo’n bejaardenfiets.