Deze week keken we naar een aflevering van Dit is de kwestie over de komst van een asielzoekerscentrum in Oldebroek. Wat het meest bijbleef was de verwarring bij de presentator over een echtpaar dat een Oekraïens gezin in hun bijgebouw had, terwijl in hun voortuin een geen-AZC bord stond.
Verschil
Ik verbaas me sinds de oorlog in Oekraïne ook over het verschil tussen het enthousiasme waarmee vluchtelingen uit dat land worden verwelkomd en de terughoudendheid waarmee vluchtelingen uit moslimlanden en Afrika worden bejegend. Hoe valt dat te rijmen?
Natuurlijk zijn de argumenten van de omwonenden van deze landelijk gelegen AZC typisch voor een niet-in-mijn-achtertuin-dilemma. Ze zijn zeer begrijpelijk. Maar waarom dan wel een vluchtelinggezin in de achtertuin? Dat is toch veel ingrijpender?
Beeldvorming
Ik denk dat de meeste mensen een goed gevoel krijgen als ze een medemens helpen. Toch zijn xenofobe gevoelens ook niemand vreemd. De vreemdeling heeft andere gewoontes, denkbeelden en cultuur. Onbekend maakt onbemind en wat de boer niet kent…
De Oekraïners zijn slachtoffer van de grote boze Poetin, dus kunnen rekenen op sympathie en hulp. Turkse mensen op de vlucht voor Erdogan, en ik ken er een paar persoonlijk, hebben een minder bekend verhaal en hebben het al wat moeilijker. Wat er in de Afrikaanse landen gebeurd is al helemaal ver van ons bed. Dus zullen het wel “gelukszoekers” zijn, wat blijkbaar negatief is terwijl elke Westerling naarstig op zoek is naar geluk.
Praten
Ik kan dus alleen maar hopen dat de Oldebroekers, en Wilders-stemmers in het algemeen, eens in gesprek gaan met zo’n vluchteling, ook als het een jongeman is zonder gezin (blijkbaar zijn dit de grootste bedreiging voor onze vrouwen en bezittingen).
Dan zal blijken dat deze mensen niet voor hun lol al die gevaren hebben getrotseerd om hier te komen. Ze hebben huis en haard verlaten met een goede reden, en dan past ons slechts hulpvaardigheid zoals we die zeker in ons hebben. En tegen die menselijke goedheid kan uiteindelijk geen populist op.