In het leven is het vaak de vraag of het gaat om het gewone of het uitzonderlijke. Haal je plezier uit het dagelijkse leven of alleen uit de vakanties? Afgelopen weekend kwam ik daar weer een mooi voorbeeld van tegen.
Hardlopen
Ik loop er met sporten zo vaak tegenaan. In de gesprekken met mijn mede-hardlopers hebben we het vooral over de afgelopen wedstrijd of over de marathon die in het verschiet ligt. We scheppen op over onze beste tijden en de bijzondere belevenissen tijdens een loopje.
Zelden hebben we het over de training van afgelopen maandag. Wat moet je daarover vertellen? Het was er één zoals er al zovele zijn geweest. Niks bijzonders. Daar valt niet veel over op te scheppen.
Twitcher
Zo sprak ik dit weekend met een zogenaamde twitcher. Voor wie het niet weet: dat is een extreme vogelkijker. Iemand die via internet op de hoogte wordt gesteld waar een zeldzame vogel te zien is en er dan naar toe rijdt of soms zelfs vliegt.
Ik herinner mij dat er een tiental jaren terug een sperweruil in Zwolle zat. Die haalde zelfs de nationale televisie en hele volksstammen kwamen het beest bekijken en fotograferen. Uiteindelijk ben ik er ook maar gaan kijken; we woonden tenslotte om de hoek. Een mooie uil, maar het euforische ontdekgevoel ontbrak voor mij.
En/en
Zo geniet ik enorm van dat eerste heggenmusje dat met zijn breekbare liedje bij ons in de tuin de lente aankondigt. Niks bijzonders, maar zo mooi! Maar toen er laatst zomaar een velduil over ons huis vloog belaagd door kraaien was ik wel in alle staten. Nog nooit zag ik deze zeldzame vogel in het wild.
Voor mij is het leven in het algemeen en vogels kijken in het bijzonder een kwestie van pap én krenten. Ik vind een bakje pure krenten niet geweldig, maar pap zonder fruit is ook wat saai.