We hebben allemaal kunnen zien dat de Amerikaanse president Joe Biden ongeschikt is geworden voor het ambt. Wat tragisch is is niet zozeer de aftakeling zelf die bij ouder worden hoort, maar de ontkenning daarvan.
Hakkelen
Bij het televisiedebat tussen Trump en Biden eind juni kwam de laatste over als een bibberige oude man. Hij hakkelde en sprak af en toe wartaal. Later in de week verwarde hij zelfs Zelensky met Poetin. Een toch wel heel gênante vertoning.
Nu is de goede man 81 en is lichamelijke en geestelijke achteruitgang op die leeftijd heel gewoon. Het is alleen dat hij momenteel president is van de USA en, erger nog, dat hij dat de komende vier jaar ook wil zijn.
Ontkenning
Het pijnlijkste vind ik dat Biden zijn ongeschiktheid voor het ambt ontkent. Zijn achterban begint dat nu wel in te zien, maar het wachten is op zijn eigen terugtreding voor het kandidaatschap. Dat lijkt er overigens wel aan te komen, zeker nu Trump na de mislukte aanslag op zijn leven, sterker oogt dan ooit.
In deze toestand volhouden dat je een prima presidentskandidaat bent grenst aan volledige verstandsverbijstering. Zoals zo vaak is niet de realiteit het probleem, maar de interpretatie van die werkelijkheid.
Wijsheid
Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt. Dat mag dan zo zijn in het eerste deel van iemands leven, maar ik zie te veel voorbeelden van cognitieve aftakeling om mij heen om nog te geloven dat die opgaande lijn alsmaar doorzet. Ik denk dat je voor wijsheid een goed oordeelsvermogen nodig hebt, en als ik naar ouderen kijk, dan zie ik dat juist dit vermogen om de werkelijkheid op waarde te schatten afneemt.
Op zich is het niet heel vreemd dat naast ander lichaamsfuncties ook ons vermogen om zaken van bijzaken te scheiden, oordelen te vormen over urgent of niet urgent, juist of onjuist, met de jaren afneemt. Laten we het spreekwoord dus maar bij het vuilnis zetten: “wijsheid verdwijnt met de jaren” zou juister zijn.