Deze laatste week van de Olympische Spelen in Parijs moest ik de hele tijd denken aan meeleven. Hoe kan het dat je meeleeft met sporters die je niet kent, alleen omdat ze voor Nederland uitkomen? Hoever gaat dat meeleven eigenlijk?
Sporters
Als wij naar sportwedstrijden keken, dan leefden we vooral mee met de Nederlanders. De vreugde van de gouden roeiers voelde als de onze evenals het verdriet van Klaver en Bol.
Evolutionair is het natuurlijk goed voor het groepsgevoel om met elkaar mee te leven. We kunnen eigenlijk niet anders. Onze eigen tribe moet winnen, en als ze dat niet doen, dan doet dat bijna fysiek pijn. Erik Scherder zou dat in de hersenen wel weten te lokaliseren.
Gaza
De week begon met een Zomergast Sakir Khader die in Nederland is geboren en getogen, maar van Palestijnse afkomst is. Hij is natuurlijk enorm begaan met het lijden van zijn volk en wordt dagelijks geconfronteerd met de dood.
Interviewer Joris Luyendijk vroeg hem of hij zich ook kon inleven in de Israëliërs. Dat leek mij erg lastig, gezien het vuur waaronder de Gazanen liggen van Israël en haar bondgenoten. Meeleven heeft denk ik wel zijn grenzen.
Djokovic
Bij de strijd om de gouden medaille bij het tennis waren wij voor Djokovic. Niet omdat wij Servisch bloed hebben, maar omdat hij zich tijdens de coronapandemie niet liet dwingen tot een vaccin, ook al kostte dat hem enige Grand Slams. Ik vind dat karakter.
Toch hoorde ik dat hij bij veel mensen niet populair is, juist vanwege zijn non-conformisme. Zo zie je maar weer dat meeleven ook hele andere gronden kan hebben dan afkomst. Meeleven met iemand kan ook op basis van gedrag, zolang dat maar in lijn is met het jouwe.