Sporen en een hol gezien,
vlakbij de sloot, wat zou het zijn?
Een marter, misschien,
een hermelijn
of “gewoon” een konijn?

De dagen, ze waren al eerder geteld,
‘t was bijna over, beperkt onze tijd.
Voor ‘t onontkoombaar feit gesteld:
straks is het voorbij, straks komt het afscheid.

Vannacht had het gesneeuwd en gevroren.
Ik keek uit het raam, over het land lag een witte waas,
een dunne laag isolatie, ik kon de stilte bijna horen.
Nu, een uur later, dooit het al weer weg helaas.

Naar buiten? Dat mag, maar hooguit met twee.
Boodschappen doen? Prima, maar neem niemand mee.
Vergeet niet je mondkapje en was je handen,
anders kun je maar zo in het ziekenhuis belanden.

Dit gedicht is een ode aan juf Jolanda en juf Astrid uit de prachtige documentaireserie “Klassen”, (HUMAN).

Vijf bierblikjes, een volle Redbull, drie mondkapjes,
zestien peuken, een aansteker, zes sigarettenpakjes,
drie plastic flesjes, een dop, acht plastic zakjes,
een statiegeldflesje, vuurwerkresten, twee patatbakjes.

Ineens in het voorjaar
werd ik van onder het struikgewas
een soort dierlijk genies gewaar,
het leek wel een kat die verkouden was.

Ik zie haar zitten bij het raam.
Als ik zwaai, zwaait ze niet terug.
Haar geest lijkt mijlen hier vandaan
en haar ogen kijken naar de lucht.

Heb je wel eens meegemaakt
dat een compliment je deed blozen,
zei iemand iets aardigs waardoor je warm werd geraakt
met woorden zo treffend  gekozen?

Drie meisjes te paard, druk aan de praat,
een jochie in de weer met de kabelbaan,
twee dames op een bankje, hun rollators paraat,
een baasje dat zijn hond lekker laat gaan,